Dag 2, woensdag 22 september, Faro – Monte Altos
134,51 KM, 15,8 KM/h, 8.27,55
HM: 1767 HM, 543 max (fietsteller); 1640 HM (Bikemap)
Na een niet heel briljante nachtrust sta ik op tijd op, ik ontbijt in het hotel en ga om 7.45 uur op pad. Mijn richtingsgevoel is beter dan ik dacht, ik vind direct de route die eerst een stukje een snelweg volgt, maar al snel over kleinere weggetjes bergop het binnenland van de Algarve ingaat. Op de rustige weggetjes heb ik al gelijk het fietsvakantiegevoel te pakken.
Net voorbij Santa Barbara de Nexe kies ik ervoor de route te blijven volgen, die linksaf gaat richting Loule, de heuvels rechtdoor zien er wel erg hoog uit. En ik zal nog genoeg hoogtemeters krijgen. Of dat de juiste keuze is zal ik nooit weten, in Loule zijn ze druk met de weg bezig en fiets ik tot tweemaal toe verkeerd.
Na Loule blijft het lange tijd regelmatig stevig doorklimmen, over een op het oog redelijk grote weg. Erg veel verkeer is er echter niet en het is heerlijk fietsen over nog behoorlijk begroeide heuvels. Door wat sluierbewolking is het nog niet heel erg warm. In Barranco do Velo eet en drink ik wat op een terrasje, waar ik op dat moment ook wel aan toe ben.
In Cachopo doe ik een paar kleine boodschappen en iets verderop besluit ik een korte pauze te houden. Dit moet ongeveer halverwege de dag zijn en ik heb op dat moment al bijna 1.000 hoogtemeters gemaakt.
Verderop wordt de omgeving steeds kaler en droger, ook begint de zon steeds harder te schijnen en begint het echt warm te worden. Langzamerhand begin ik mijn benen steeds meer te voelen. Zeker het laatste stuk richting Mertola begin ik steeds vaker een korte pauze te houden.
Mertola is een vestingsstad met een ruïne/kasteel en erg veel, zoals overal hier, witte huizen. Na een paar laatste inkopen sla ik de weg richting Mina de Sao Dominges in, die gelijk gemeen begint te klimmen.
De laatste twintig kilometer richting Mina de Sao Dominges blijft de weg behoorlijk op en neer gaan en het is behoorlijk afzien in de brandende zon. Niet alleen mijn benen beginnen zeer te doen, maar ook de rest van mijn lichaam begint te protesteren.
In Dominges moet ik rechtsaf richting Monte Altos, er zijn alleen twee klinkerweggetjes en aangezien die uitkomen op een splitsing, besluit ik het maar te vragen. Zo uitgestorven als het routeboekje mij wil doen geloven is het plaatsje niet. Toen de mijn nog vol operatief was, woonden hier nog zo’n 12.000 mensen, tegenwoordig zijn dat er nog zo’n 1.000.
Na een paar onvermijdelijke klimmetjes kom ik aan in Monte Altos, waar de asfaltweg stopt en overgaat in een wirwar aan kleine zandweggetjes. Na het gehucht te hebben doorgefietst blijkt dat ik verkeerd ben en de camping niet 100 meter na, maar voor het gehucht is.
De camping is een leuke boerencamping, waar ik de enige gast ben. Het weggetje ernaartoe is bezaaid met stenen en aangezien er in het toiletblokje van de camping geen warm water is mag ik bij de mensen thuis douchen. Ook krijg ik regelmatig bezoek van de hond des huizes.
Ik ben om half zeven aangekomen en terwijl ik dit schrijf is het donker geworden en zijn mijn benen behoorlijk stijf geworden. Het avondeten bestond uit brood, aangezien ik nog geen kookgas heb kunnen kopen (ik ben ook nog niet echt op zoek geweest). Ik duik er op tijd in, maar zet geen wekker, morgen heb ik een erg korte dag.
